Vind de job van je leven, dan hoef je nooit meer te werken

Ik zie hem van ver. Een oranje jas en vest. Hij veegt de straat. Bonjour, madame, cela fait longtemps. Mais j’ai enfin trouvé le boulot qu’il me faut.

 Mijnheer M, de nagel van ons aller doodskist

 10 jaar terug. In de lokalen van Kurasaw Tewerkstelling. Anissa nam deel aan het Coachproject. Haar coach hielp haar solliciteren bij Elmer. Ze kon onmiddellijk beginnen. Een actieve madame, in het oudercomité, in de Nederlandse taalles.

 Op een dag staat ze aan onze deur, een schuchtere man volgt haar.

“ Ik breng jullie mijn schoonbroer, een eerste klas luiaard, wil niet werken en werkt zo onze hele familie op de zenuwen. En mijn zus nog het meest. Maar ze hebben kinderen samen. Dus, ik hoop op jullie.

 Trouw was hij, de man. Eenmaal per week kwam hij langs, mijnheer M.  Jaren heb ik hem zien zitten, zoekend naast de consulente.

 En plots, ja een sollicitatiegesprek. Hij kon beginnen als schilder. Twee dagen later stond hij er terug. Hij had de plaats van het gesprek niet gevonden en de werkgever niet verwittigd.

 Terug van af. Opnieuw ettelijke weken aan de computer, discussies, harde woorden, motivatiegesprekken.

Een tweede aanbod als schilder. De consulent probeerde de dag ervoor de weg uit met hem.

Een goed sollicitatiegesprek, hij  kon beginnen ….

 Een week later gaat de deurbel. Mijnheer M, hij had een allergie voor verf. Ok dan maar, opnieuw.

 Een job als chauffeur. Hij glundert als je het hem voorstelt. Maar ja, wat als je de straten niet kent. Dag na dag reed hij hopeloos verloren, kreeg zijn opzeg en kwam terug naar de plaats waar zijn schoonzus hem ooit bracht.

Hoop in zijn ogen.

Een laatste kans, een laatste discussie. Een job als straatveger in Kuregem. De straten kent hij, toch in deze wijk. Hopelijk wil hij ze ook proper maken. 

 We zien hem dagelijks. Vijf vegen met de borstel. Een praatje met een voorbijganger. Langzaam maar zeker krijgt de straat een beurt en heeft hij zijn verhaal gedaan. Hij kent de kinderen en ouderen die voorbij komen. Legt hen uit wat ze met de blikjes en papiertjes moeten.

 De familie is dolgelukkig. Wij ook, het was een acht jarenplan.

Maar er is hoop. Als je voor mijnheer M de job van zijn leven vindt, dan kan de toekomst niet anders dan rooskleurig zijn

 

Noot van het team van Kurasaw tewerkstelling: 

Mijnheer M is niet representatief voor de werkzoekenden die van onze diensten gebruik maken. De gemiddelde termijn voor het vinden van een job via Kurasaw tewerkstelling is drie tot zes maanden.

10/02/2010

Une opinion, parmi tant d’autres, sur Cureghem

Cureghem est mis à la une ces derniers temps: chacun y va de son opinion : l’un est contre la tolérance zéro, l’autre est pour … certains politiciens estiment même qu’il ne faut plus de bourgmestres à la tête des 19 communes bruxelloises, ….

 Quelques réflexions me viennent à l’esprit:

 Certes, il y a un problème avec certains jeunes de Cureghem, au même titre que chez tous les jeunes issus de quartiers défavorisés de notre capitale. Un jeune qui veut aller de l’avant, réussir à l’école, obtenir un diplôme et un emploi, devient souvent la risée des autres. Ce qu’il entendra durant son parcours c’est «  pourquoi étudier alors que tu iras quand même au chômage ». D’où leur viendrait alors la motivation d’aller encore à l’école ?

 La plupart d’entre eux sont en décrochage scolaire de plus en plus tôt. L’enseignement à horaire réduit a vu le jour lors de la prolongation de la scolarité jusqu’à 18 ans. C’était une réponse au fait que certains jeunes, de 16 ans, n’étaient plus motivés à aller à l’école. Mais cet âge-même baisse de plus en plus et c’est très tôt, trop tôt qu’ils ne sont plus motivés pour fréquenter l’école. Des jeunes entre 12 et 14 ans passent d’une école à une autre à cause de leur désintérêt, de leur problème de comportement, jusqu’à ce qu’ils ne soient plus acceptés nulle part par manque de place.

 Il existe un nombre de jeunes, aussi restreint soit-il qui teste en permanence et, à regrets, avec succès les limites des adultes, des institutions et de l’autorité. La peur des adultes environnants au lieu de les effrayer et de les freiner dans leurs agissements, les renforce et les rend encore plus invulnérables.

 C’est un aspect des problèmes de Cureghem; mais il y en a bien d’autres.

 Il y a à Cureghem des habitants et des organisations qui, dans le cadre de leur travail, consacrent de nombreuses heures à rendre le quartier vivable sur le plan social et culturel, en y organisant des formations visant à l’obtention d’un emploi par le biais de l’insertion socio-professionnelle en tentant des nouer des liens entre les citoyens et les institutions représentées dans le quartier..

Les commerçants et les comités de quartier organisent régulièrement des évènements en vue de renforcer la cohésion sociale et permettre la mixité sociale. Certains employeurs et commerçants ont des mandats d’administrateurs dans plusieurs asbl travaillant dans le quartier.  On peut citer entre autres, NV Abatan avec son marché hebdomadaire et ses caves de Cureghem réputées au niveau mondial.  Il y a aussi au sein de Cureghem de plus petites entreprises, de multiples imprimeries et de nombreux commerces de proximité qui font en sorte qu’une vie économique est maintenue malgré la la pauvreté et le chômage galopant.

 Toutes ces personnes, toute cette population est en droit d’attendre des politiques un soutien et une aide à la mise en place de leur projet pour le bien de la collectivité et l’avenir de cette jeunesse en perdition fait partie des priorités de ce quartier.

Le constat est fait abruptement : les jeunes posent problèmes et que doit-on faire ?La réponse de certains est pourtant toute faite : Imposer la Tolérance zéro !

 Parmi tant d’autres, la criminologue J Christiaens (professeur en criminologie des jeunes à la VUB- 03/02/2010- De Standaard) a récemment expliqué que : La tolérance zéro ne sert à rien. C’est une solution à court terme afin de calmer les esprits.

Bernard Devos, Commissaire Général aux droits de l’enfant associe « Tolérance Zéro » à « Horizon Zéro » pour cette jeunesse déjà mise au ban de la société.

 Et quelles en seront les conséquences directes et connues de tous les spécialistes ?

 Cela coûtera énormément d’argent, celui des contribuables, de placer ces gamins en institutions fermées ou, pire encore, en prison. Encore faudrait-il qu’il y ait suffisamment de places disponibles …

Pour quel résultat ? Rien de positif, ni pour la collectivité, ni pour le jeune lui-même.

 De plus, après son séjour en prison, le jeune placé se sera refait un réseau de connaissances encore plus délinquantes qu’il ne l’était lui-même avant son incarcération et, revenu dans le quartier, il pourra se vanter d’être devenu un caïd. Son manque de reconnaissance de l’autorité ne sera que renforcé face à une justice qui l’aura trop fortement réprimé sans avoir cherché à le réinsérer tant qu’il était encore temps !.

 Egalement, si elle a le mérite de rassurer certains citoyens, la tolérance zéro peut amèner la police à se tromper ou dans la précipitation à commettre des erreurs lourdes de conséquences. Nous avons déjà vécu de telles expériences dans Cureghem : la police intercepte un jeune qui, comme tant d’autres, répond au signalement de basané aux yeux et cheveux foncés …  Ou encore la police ne trouve pas l’auteur d’un méfait et en attrape un autre de passage dans le quartier ; ce qui a pour conséquence des frustrations et de la colère chez ceux qui n’ont rien fait.

Que préconiser dès lors?

 La seule solution prouvée et approuvée par nombreux d’acteurs sociaux et de chercheurs est de travailler à la prévention, encore et toujours, aller à la rencontre des jeunes et de leurs familles, affronter leur pauvreté et comprendre leur situation afin de proposer des solutions adaptées à leur vécu, pousser encore plus les jeunes à s’accrocher aux études, à considérer l’école comme un lieu de réussite tout en veillant à ce que les établissements scolaires donnent un enseignement de qualité, avec des professeurs matures et expérimentés près à aider tous ceux qui en ont besoin et non pas seulement les plus doués, les plus gentils. 

 Et enfin, sans cesse former ceux qui ont déjà quitter l’école afin qu’ils restent actifs et les aider à trouver ou à retrouver du travail ! Les guider dans leurs démarches administratives. Une planification à long terme d’un tel programme de soutien ne peut qu’apporter des effets positifs et a, inéluctablement, le mérite de préserver la société de trop de délinquence tout en montrant aux jeunes concernés qu’ils sont partie intégrante de la société et de la vie active.

 En 1999, la VGC (Commission Communautaire Flamande) votait un programme d’action pour l’emploi et l’encadrement des jeunes. Plusieurs organisations comme l’Alhambra et le Kurasaw, le projet de Maks vzw virent alors le jour.  Ils s’occupent depuis très activement de la prévention dans le quartier, sans subsides de la Communauté Flamande, qui a, elle, décidé depuis le gouvernement précèdent qu’elle avait d’autres priorités …

 Même avec beaucoup de bonne volonté de la part des acteurs sociaux, sans moyens rien ne peut être sérieusement mis en place.

A regrets, le travail avec les adolescents est quasi inexistant à Cureghem et pourtant la jeunesse y est très nombreuse, tout comme en région bruxelloise où les près de 200.000 jeunes recensés en 2007 s’élèveront environ 250 000 en 2020.  Et 2020 c’est demain …

 Il faut agir de toute urgence même s’il peut paraître qu’il est déjà trop tard pour certains jeunes.

 Le quartier a besoin d'une AMO  fonctionnant avec et pour ces jeunes ou d’un WMKJ (Werking Maatschappelijk Kansarne Jeugd-(Maisons de jeunes travaillant avec des jeunes issus de milieux défavorisés) ) ou à une combinaison des deux qui ne peut que leur être favorable, également dans l’apprentissage des deux langues nationales que bon nombre d’adultes ne maîtrisent déjà pas à suffisance.

Les cours de soutien scolaire et de rattrapage ne sont pas en grand nombre dans le quartier et son nécessaire pour que ceux qui sont encore enfants actuellement soient aidés avant qu’ils ne soient trop tard pour eux. Ceux qui fréquentent des écoles de devoir s’en sortent fort bien et les jeunes qui fréquentent des centres de jeunes n’ont guère le temps de fréquenter des voyous.

 Pour les jeunes qui sont déjà en difficulté, mettons en place un programme d’encadrement global spécifique à ces jeunes à problèmes, établissons une coopération étroite avec les tribunaux de la Jeunesse, les SAJ ou le Comité Bijzondere Jeugdzorg dans le cadre de travaux d’intérêt général et qui, outre le remboursement de leur victime, permettront à ce jeune de prendre goût au travail et à s’investir pour la société dont il fait partie.

 

Imposons à ces jeunes, la participation obligatoire à des activités de réinsertion que ce soit en soirée ou en journée.  Il pourrait s’agir d’activités sportives, d’ateliers d’informatique ou artistiques, d’aides dans des centres de services. On pourrait envisager un encadrement professionnel qui assurerait une formation manuelle, des travaux de rénovation qui pourraient même être réalisés dans leur propre quartier, des stages pratiques seraient aussi utiles à ceux dont ce serait la première expérience professionnelle.

 Tout cela relève du possible et du réalisable et l’infrastructure est présente à Cureghem.  Mais cela demande de la volonté politique et beaucoup de travail sur le terrain. Les jeunes impunis ne peuvent continuer à commettre des délits, celui qui doit subir une punition restera dans son quartier et est puni devant ses copains. Accompagné par un personnel adéquat, en collaboration avec les parents et les habitants du quartier, et soutenu financièrement, la punition aura ici pour but le travail et, pour portée sociale, la réintégration soit dans le milieu scolaire ou dans la vie professionnelle – pour que ces jeunes deviennent de futurs citoyens.

 Les acteurs sociaux, les employeurs, commerçants du quartier, le personnel scolaire et les habitants ont tous intérêt à ce que la situation s’améliore et ce serait également au bénéfice de toute la collectivité de la capitale et des régions.

 Faire de la prévention coûtera bien moins cher que de multiplier la création d’institutions fermées surtout que la volonté des parents et des habitants est de vouloir s’en sortir avec leurs jeunes.  Utilisons la dynamique de ces quartiers au lieu de briser la bonne volonté et les espoirs de cette jeunesse.

 Cela peut également s’appeler « tolérance zéro » mais d’un point de vue social et non policier avec un programme d’action à long terme.

 Et surtout n’oubliez pas qu’il y a à Cureghem aussi beaucoup de jeunes qui ne font pas de problèmes, mais qui ont aussi des besoins. Quand on naît dans un milieu défavorisé, il est très difficile de rattraper le retard. Mais il s’agit là d’un devoir pour nos ministres de l’enseignement et de l’emploi

Veronique De Leener,

Pour Maks vzw et ses projets KureghemNet, Kurasaw Productions, Kurasaw Emploi

Veronique est coordinatrice de Maks qui travaille depuis 10 ans dans le quartier et qui atteint chaque année 1500 personnes

Maks vzw, rue G Moreau 110, 1070 Bruxelles

02 555 09 90

 

Een bescheiden mening over Kuregem

Het gonst rond Kuregem: krantenartikels, nieuws: iedereen zegt zijn zeg.
Voor- en tegenstanders van harde maatregelen. Weg met de burgemeesters, meer blauw, geen geld meer van Vlaanderen,….

Enkele bedenkingen:

Er is een probleem met jongeren in Kuregem. Hetzelfde probleem als met jongeren in de andere achtergestelde wijken van de hoofdstad. Een jongere die vooruit wil op school , een diploma en een job wil, wordt door de vrienden als “loser” aanzien.

Jongeren haken steeds vroeger af van school. Het deeltijds onderwijs ontstond bij de verlenging van de leerplicht. Het was een antwoord op schoolmoeheid bij jongeren van 16 tot 18 jaar. Maar de leeftijd van de schoolmoeë jongeren zakt .
12-14 jarigen met attitudeproblemen worden van school naar school doorgesast, tot ze geen school meer vinden.

Een kleine groep moeilijke jongeren test met succes de grenzen van individuen, organisaties en overheid uit. De angst van de omgeving maakt hen sterker en ongenaakbaar.

Dit is één facet.

Andere facetten zijn er ook. Er zijn in Kuregem wijkbewoners en organisaties die in en buiten het kader van hun werk uren spenderen om deze wijk leefbaarder te maken op sociaal en cultureel vlak, op het vlak van vorming en opleiding, op het vlak van inschakeling op de arbeidsmarkt. Plaatselijke handelaars en wijkcomités slaan de handen in elkaar en organiseren evenementen. Plaatselijke ondernemers hebben bestuursmandaten in vzw’s met culturele en sociale uitstraling. NV Slachthuizen met de wekelijkse markt en tentoonstellingen in de kelders van Kuregem geven een zeker cachet aan de wijk. Maar ook kleinere familiebedrijven en drukkerijen zorgen ervoor dat er naast armoede en werkloosheid, een economisch leven is in de wijk.

Maar goed: nu staat de probleemjongere in de kijker. En wat moet men hiermee?
Nultolerantie?

Criminologe J. Christiaens (professor Jeugdcriminlogie VUB (03/02/2010 De Standaard), verwoordt het beter dan ik. Nultolerantie heeft geen zin. Het is korte termijnplanning om gemoederen te sussen.

Welke zijn echter de gevolgen?
Het kost veel geld om een jonge gast voor een paar maanden de gevangenis in te draaien.
Bovendien heeft het geen positief effect, noch voor de gemeenschap, noch voor de jongere. Na zijn verblijf in de gevangenis kijken zijn makkers naar hem op, heeft hij een groter aanzien en een nieuw boefjesnetwerk. Met al deze elementen op zak, komt hij terug naar de wijk.

Door de nultolerantie begaat de politie ook veel vergissingen. Je kan het juiste boefje niet pakken en je pakt dan maar anderen op. Gevolg: frustratie en boosheid van diegenen die niets mis deden. Zij waren enkel op de verkeerde plaats op het verkeerde moment.
Wijkbewoners en personeelsleden van sociale organisaties krijgen deze frustraties op hun dak.

Wat dan wel?

Inzetten op preventie, wegwerken van achterstelling en armoede, opleiding, vorming, tewerkstelling. Lange termijnplanning

In 1999 stemde de VGC een ‘resolutie Kuregem’, een programma voor jeugdomkadering en tewerkstelling. Verschillende organisaties, waaronder Kurasaw, project van Maks vzw en Alhambra, zagen het licht en doen vandaag nog steeds aan preventie. Inmiddels zonder de middelen van de VGC – vorige Brusselse regering-, want die heeft sinds enkele jaren andere prioriteiten dan die ‘resolutie Kuregem’.

Jeugdwerk in Kuregem is bijna onbestaand. Jongeren hebben nood aan een Werking Kansarme Jeugd (WMKJ), een goed werkend AMO (Association en Milieu Ouvert) of aan een combinatie van de twee.

Sociale actoren, werkgevers, schoolpersoneel, handelaars en wijkbewoners hebben er allemaal belang bij dat de wijk leefbaarder wordt.

Laat ons dan samen werken aan een jeugdomkaderingsprogramma.
In afspraak met de jeugdrechter en/of het Comité Bijzondere Jeugdzorg -(SAJ Franstalige tegenhanger Comité) kan een verplicht vrijetijdsprogramma en /of dagprogramma worden opgezet voor de jongere die iets mispeuterd heeft.

Sportactiviteiten, ICT ateliers, kunstateliers, meedraaien in een dienstencentrum, renovatiewerken uitvoeren, een eerste werkervaring als jobstudent of vrijwilliger om het slachtoffer te vergoeden,

Het kan allemaal en de infrastructuur is in Kuregem aanwezig. Maar dit is wel erg arbeidsintensief. De jongere blijft in de wijk en wordt in de wijk gestraft. De straf heeft als doel te werken aan sociale vaardigheden, reïntegratie op school en in de maatschappij.
Onder begeleiding van bevoegd personeel en met een vergoeding aan de organisaties die hieraan meewerken.

Een kleine rekensom: dit valt goedkoper uit dan een opname in gevangenis of instelling.
Maak contracten met een aantal pleegorganisaties en plaatselijke bewoners die de ouders ondersteunen en de jongere mee in het oog houden. Geef hen de jongeren in handen en laat hen kort op de bal spelen. Gebruik de dynamiek van de wijk.

Dat is nultolerantie vanuit een sociaal oogpunt met een actieprogramma op lange termijn: zo maak je van boefjes weer burgers.

En vergeet ook alle andere jongeren en kinderen niet, die nu minder in de kijker staan. Als je als kind enorm veel kansen mist, dan is de inhaalbeweging moeilijk. Huiswerk voor de overheden die bevoegd zijn voor onderwijs en tewerkstelling


Veronique De Leener,
Voor Maks vzw en de projecten KureghemNet, Kurasaw Productions, Kurasaw Tewerkstelling

De mens is een wonder

M I L Y is de naam. Met één L en een Y. Mily vindt dit belangrijk. Ze kwam op de wereld in 1914. Ooit reisde ze met de paardentram, nu met de metro, vertelt ze.
Ik blik soms terug in de tijd, naar de Olivetti typmachine, een bondgenoot in thesistijden. Dan gaat de blik naar de printer waar ik dagelijks letters en beelden uit pers. Mijn strijd met de tijd ?
Twee maal per week stapt Mily de tijd tegemoet en volgt een cursus internet en Photoshop.
Ze imponeert met haar kwieke gestalte, haar voortdurende glimlach en haar mapje met kunstwerken op linnen en in Photoshop. Marokkaanse moeders overstelpen haar met vragen: Wat is je vitaminerecept en het merk van je gelaatscreme?
Ze schittert in haar antwoord: positief engagement houdt je jong.
Tijdens de persconferentie, met een micro in de hand, stel ik haar de noodzakelijke vragen: Wat bracht je bij KurgehemNet en wat heb je er gevonden ?
Haar ogen glinsteren ondeugend onder een spierwitte krullenbos: “Vriendelijke mensen, van allerlei origines, ze praten Nederlands en Frans. Ze leggen me internet en photoshop uit, opnieuw en opnieuw. Want Photoshop was ik na de vakantie terug vergeten. Ik ben niet zo jong meer. Op mijn leeftijd (93), grinnikt ze, vergeet je al wel iets”.
Wanneer ik mijn vraag in het Nederlands stel, verbaast ze me nog meer.
“ Mijn Nederlands is vandaag niet zo goed, want ik heb griep. Maar ik ga wekelijks naar de conversatieles”.
Ze is duidelijk blij als ze haar erelidkaart krijgt. Samen met een Portugese tweeling van elf jaar oud.Zij komen dagelijks chatten met de vriendinnen ut Nederland. En ze maken het huiswerk bij KureghemNet, want de computer thuis laat het soms afweten.
Een zuiver Hollandse tongval, hoor ik tijdens het interview. Maar als mannen van de wereld nemen ze Mily onder de arm en geven ze een superfotoshoot voor de aanwezige fotografen. Ze willen in de krant, dat is duidelijk.
De aanwezige senioren zijn blij. De aanwezige tieners hebben last van hormonen en hebben sowieso geen zitvlees. Maar tijdens de receptie met hallal broodjes en wijn- niet voor de tieners- worden de hormonenproblemen ingeruild voor een volle maag. Ze worden hier rustig van.
José, Adao en Mily fotoshooten duchtig verder. Samen, met of zonder computer. Met mij zonder mij. Ik sta journalisten te woord, praat met de aanwezigen.
Iedereen lijkt tevreden. Ook onze drie ereleden van vandaag. Omdat ze symbool staan voor een wijk die beweegt, die leert en die vooruit wil.
Maar vooral om overheden over de streep te trekken om de nodige subsidies te geven.

Een verslag van de persconferentie van Maks vzw

Op tijd en toch te laat ?

Het is grijs, grauw en de wolken hangen te dicht bij de huizen. Om 8 u 45 stapt ze de G Moreaustraat in. Met een te zware boekentas. Twintig stappen. Kleine stappen, want de rok is iets te smal. Tien stappen. C. vraagt rokend of ze de sleutel van Kurasaw heeft.
C. poetst op de G Moreaustraat 36 en verliest massa's gewicht. Ze schuilt in de gang van de buurtgarage voor het dreigende water dat uit de lucht valt. Twee ongedurige stappen. Ze kan C. niet helpen, want ze liet de sleutel van haar vroegere bureau gewoon thuis. De boekentas is al zwaar genoeg. Twee stappen. Waarom geven ze haar de sleutel niet, denkt ze met een frons. Maar zij bepaalt bij Maks wie sleuteldragers zijn en wie niet. Misschien moet deze regel herzien worden.

Tien stappen. De Marokkaanse slager trekt de rolluiken op en veegt de stoep, ook als het regent. Een mooie man, in zijn witte kiel. De dagelijkse groet. Zonder praatje: het is geen weer en ze is laat Twintig stappen. De groenteman, met een zekere klasse, rijzig en voornaam, stalt zijn zomers fruit op de stoep uit. De kleuren steken schril af tegen de mistroostigheid van de stad.
Vijftig stappen. De paarse stadswacht staat te zwaaien en leidt haar over het zebrapad. Tien stappen. Bihter, een Turkse vrouw met hoofddoek wacht in haar deurportaal. Goed of slecht nieuws ?
Vijftien stappen. Bihter, een vrouwtje met kindertrekken en vier kinderen die haar boven het hoofd groeien. Bihter's schoonzus zoekt werk. De chronometer tikt. Met een glimlach geeft ze de nodige informatie Voor Bihter tikt de klok anders.Tien stappen. Ze is er bijna.

Soumaya zoekt een andere school voor de kinderen. Ze wil graag een lijst van scholen buiten Kuregem. Soumaya wil dat haar kinderen nieuwe kansen krijgen. Vijftien stappen. Moeders staan aan de schoolpoort te kakelen. Ze neemt de laatste hindernis, groet en stapt gemaakt gehaast voorbij. Tien stappen. De eindstreep is bereikt. Opgelucht stapt ze haar werkplek binnen, op nummer 110 van de Moreaustraat. 9u15. Een kwartier te laat ?
Of begon de klok te lopen vanaf de eerste stap ?

met dank aan ERik Vanhee, Creatief schrijven en het Brussels Sociaal Cutuureel netwerk

We zijn begin september en er is niets nieuws onder de zon

Nieuws over de digitale kloof in de krant.
Internet zorgt nu voor een nieuwe digitale kloof in Vlaanderen.

In Vlaanderen zijn er 68 percent computereigenaars. Niet slecht als je vergelijkt met andere Europese landen ( 70% voor Nederlands en 67 % voor Duitsland).
We zijn erop vooruitgegaan: begin dit jaar gaf eurostat het cijfer van 50% voor Vlaams internetgebruik weer.

Maar het onderzoek van de Vlaamse studiedienst geeft ook minder goed nieuws: de digitale kloof verschuift. Bepaalde lagen van de bevolking gebruiken de computer om vooruit te komen op maatschappelijk vlak, terwijl andere groepen blijven steken in internetspelletjes en chatten. ( zie ook De Standaard op 5/09/2007).

We zijn het begin van het schooljaar en binnenkort komen de schoolkinderen uit Kuregem weer les volgen. Bij het begin van het schooljaar vraagt de lesgever aan alle schoolkinderen: wie heeft een computer thuis ?
Jaarlijks gaan er meer handen de hoogte in. Daar waar enkele jaren terug een vijftal kinderen de handen in de lucht staken, hebben we nu een enkeling die zijn hand niet omhoog steekt.

Maar wat horen we dan weer van de ouders of volwassenen ?
"Ik heb een computer gekocht voor de kinderen en internet aangesloten. Dit is belangrijk voor school. Na twee maanden blokkeerde de computer en ik liet een technieker komen om het te repareren. Ik heb me blauw betaald. Als er terug een probleem laten we het erbij..."

"Kinderen spelen op de computer en we weten niet wat ze doen. Ze zitten op de computer te chatten."
Dat doen de Marokkaanse mama's ook. Chatten met zussen of andere familie in Marokko.
Je kan allerlei contacten leggen zonder dat iemand het te weten komt: dit is zeer interessant.

Verder is het duidelijk : kinderen en jongeren gebruiken de computer, maar weten nog niet hoe ze de computer als werkinstrument kunnen gebruiken. De computer als spelinstrument, dat kent het kleinste kind in Kuregem. Het is zoals spelletjes spelen op de GSM van mama of papa. Urenlang zien we ze spelen ...

En daar ligt dan weer iets voor ons weggelegd: op een plezierige manier vaardigheden bijbrengen ... zodat de jongeren en kinderen de overgang leren maken van de spelcomputer naar de leercomputer. Of een manier vinden om spelen en leren te combineren.

Op het vlak van de subsidies is er niets nieuws onder de zon. We zoeken nog steeds financiele middelen voor 2008. Er zijn nieuwe dossiers binnengebracht bij Minister Vanhengel. Er is een aanvraag binnen bij de BGDA voor de volledige subsidiering van de dsp-contracten ...
We gaan verder met onze cursussen: vandaag zitten er 9 personen in de jobwerkbank en 13 werkzoekenden leren hun eerste woorden Nederlands. In KureghemNet is de eerste cursus die op 10 september begint compleet volzet, voor de andere cursussen lopen de inschrijvingen binnen. Op dit zelfde ogenblik zijn de infografisten van Kurasaw Productions bezig aan een jaarfolder voor School Zonder Racisme, affiches en een cahier voor Trace Brussel, publiciteit voor de maand van de Internationale Solidariteit van de Stad Brussel, een nieuwsbrief van de Fietserbond.

En morgen maken we in opdracht van Citizenne, samen met enkele anderstalige nieuwkomers een filmpje met als thema "Nederlands en de VGC in Brussel"

Hij is weer voorbij, die mooie zomer ( ik zat verschillende weken in Marokko, dus ik heb de zon wel gezien).

En we zijn terug aan het werk. Nog steeds hopeloos op zoek naar een toekomst voor Maks

Maks a winning team : petanquetornooi in Kuregem

Op donderdag 21 juni organiseerde het Maks-feestcomité een barbecue en een petanquetornnooi.
In de voormiddag eerst een algemene personeelsvergadering met de stand van zaken op het vlak van de subsidies.
Spijtig genoeg hadden we niet veel goed nieuws te melden.
Vrijdag 22 juniis er Raad van Beheer waar de beslissing al dan niet wordt genomen om de werknemers met meer dan 5 jaar ancienniteit in vooropzeg te zetten.

Maar, we lieten het niet aan ons hart komen.
De kuregemse senioren waren jaloers op onze geimproviseerde petanquebanen.
Kijk maar goed ...
Maks, a winning team